Εργασία των μαθητών Κορωναίου, Διακομόπουλου και Σούτι στο βιβλίο “Το θαύμα” της R.J. Palacio

Αγαπητέ Όγκι, Γεια σου Όγκι, Μητέρα του Όγκι, Ημερολόγιο

Γράμμα από τον Γουίλιαμ στον Όγκι

Αγαπητέ Όγκι,

Ίσως να μην έχουμε συναντηθεί ποτέ, αλλά η ιστορία σου με αγγίζει βαθιά και νιώθω σαν να γνωριζόμαστε από καιρό. Και εγώ, όπως κι εσύ, βρέθηκα μπροστά σε τεράστιες δυσκολίες, που φαινόταν αδύνατο να ξεπεράσουμε. Όμως, όπως εσύ, βρήκα και εγώ τη δύναμη μέσα μου να συνεχίσω, να προχωρήσω και να παλέψω για όσα αγαπώ.

Σε καταλαβαίνω, γιατί κι εγώ πέρασα από το να είμαι “διαφορετικός” στον κόσμο μου. Στην αρχή, η ζωή στο χωριό μου φαινόταν να μην έχει μέλλον. Αλλά μέσα από την εκπαίδευση, τη βιβλιοθήκη, την αγάπη μου για τη γνώση, κατάφερα να βρω τον δρόμο μου και να βοηθήσω την οικογένειά μου και το χωριό μου να επιβιώσουν. Εσύ, Όγκι, το κάνεις με έναν άλλο τρόπο – έχεις τη δύναμη να συνεχίζεις παρά τα δύσκολα και να αντιμετωπίζεις τη ζωή με την καρδιά και το μυαλό σου ανοιχτά. Είναι κάτι που σε κάνει να λάμπεις, ακόμη κι όταν οι άλλοι δεν σε καταλαβαίνουν ή δεν σε αποδέχονται.

Όπως και εσύ, βρέθηκα μόνος πολλές φορές, και πέρασα από πολλά συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα. Αλλά ποτέ δεν τα παράτησα. Ο κόσμος ίσως να μη σε καταλαβαίνει πάντα, αλλά είναι η αγάπη για τη μάθηση, η επιμονή και το θάρρος που έχεις μέσα σου που σε κάνουν να ξεχωρίζεις. Και ξέρεις, Όγκι, όλοι αυτοί οι μικροί ήρωες που αγωνίζονται ενάντια στις δυσκολίες της ζωής – κάποιοι από αυτούς μπορεί να μη γίνουν ποτέ διάσημοι, αλλά αλλάζουν τον κόσμο με τον τρόπο τους.

Είσαι μια έμπνευση για μένα, όπως εγώ ελπίζω να είμαι για σένα. Μαζί, όλοι μας δείχνουμε ότι, αν πιστέψουμε στον εαυτό μας, μπορούμε να ξεπεράσουμε οποιοδήποτε εμπόδιο, να καταφέρουμε το αδύνατο και να δημιουργήσουμε τη δική μας “ανεμογεννήτρια” για έναν καλύτερο κόσμο. Δεν έχει σημασία πόσο διαφορετικοί είμαστε – το σημαντικό είναι να έχουμε πίστη, να προχωράμε και να αγαπάμε όσα κάνουμε.

Ελπίζω το γράμμα μου να φτάσει στην καρδιά σου και να σε εμπνεύσει να συνεχίσεις, όπως κι εγώ συνεχίζω την πορεία μου.

Με εκτίμηση και αδελφική αγάπη,
Γουίλιαμ Καμκγουάμπα

Γράμμα από τον Όγκι στον Γουίλιαμ

Αγαπητέ Γουίλιαμ,

Έχω ακούσει την ιστορία σου πολλές φορές και κάθε φορά που την ακούω, νιώθω πιο δυνατός και πιο εμπνευσμένος. Όταν διάβασα για το πως κατάφερες να φτιάξεις την ανεμογεννήτρια και να βοηθήσεις το χωριό σου, ένιωσα σαν να διάβασα για κάποιον ήρωα από παραμύθι. Αλλά ξέρεις κάτι; Κατάλαβα ότι είσαι πραγματικός, ότι το “αδύνατο” μπορεί να γίνει “δυνατό” αν έχεις πίστη και όνειρα. Και αυτό με ενέπνευσε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.

Όπως και εσύ, πολλές φορές έχω νιώσει διαφορετικός, απομονωμένος, και συχνά ο κόσμος γύρω μου φαίνεται να μην καταλαβαίνει γιατί κάνω αυτό που κάνω ή γιατί σκέφτομαι διαφορετικά. Όμως, εσύ μου έδειξες ότι δεν πειράζει αν οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν. Το σημαντικό είναι να πιστεύεις στον εαυτό σου, να μην σταματάς ποτέ να ονειρεύεσαι και να κάνεις ό,τι μπορείς για να φτιάξεις έναν καλύτερο κόσμο για σένα και για τους γύρω σου. Αυτό είναι το πιο σημαντικό.

Όταν διάβασα για τις δυσκολίες που αντιμετώπισες και για το πόσο πάλεψες με το να αποκτήσεις γνώση και να βοηθήσεις την οικογένειά σου, ένιωσα ότι έχουμε κάτι κοινό. Είμαστε και οι δύο άνθρωποι που προσπαθούμε να καταλάβουμε τον κόσμο γύρω μας και να τον βελτιώσουμε, ακόμα κι αν φαίνεται αδύνατο. Οι άνθρωποι μπορεί να μας κρίνουν, να μην καταλαβαίνουν τη δουλειά μας ή το πάθος μας, αλλά η δύναμη βρίσκεται στη ψυχή μας, στην αγάπη για αυτό που κάνουμε.

Εσύ και εγώ, από διαφορετικά μέρη του κόσμου, καταφέρνουμε να σπάσουμε τα εμπόδια και να δείξουμε σε όλους πως η δύναμη για αλλαγή υπάρχει μέσα σε καθέναν από εμάς. Το να παλεύεις για τα όνειρά σου δεν είναι εύκολο, αλλά είναι ο μόνος τρόπος να δημιουργήσεις κάτι σπουδαίο, κάτι που θα βοηθήσει τους άλλους και θα αφήσει τον κόσμο καλύτερο.

Σ’ ευχαριστώ που με ενέπνευσες να πιστέψω στον εαυτό μου και να συνεχίσω να παλεύω για αυτά που θέλω να καταφέρω. Ελπίζω κάποια μέρα να μπορέσουμε να μιλήσουμε από κοντά και να μοιραστούμε τις ιστορίες μας, γιατί αν υπάρχει κάτι που έχω καταλάβει, είναι ότι οι ιστορίες μας ενώνουν και μας κάνουν πιο δυνατούς.

Με εκτίμηση και μεγάλη αγάπη,
Όγκι

Η ομορφότερη στιγμή στην ιστορία του Όγκι είναι όταν καταφέρνει να βρει την αποδοχή και την αγάπη μέσα από την κοινωνία, παρά την εμφάνισή του. Έχει περάσει πολύ καιρό αγωνιζόμενος να κάνει φίλους και να νιώσει αποδεκτός, αλλά όταν το σχολείο αναγνωρίζει την αξία του, και οι άλλοι μαθητές αρχίζουν να τον δέχονται, η καρδιά του γεμίζει με ευτυχία και ικανοποίηση. Η στιγμή που κατάφερε να κερδίσει την αποδοχή και την εμπιστοσύνη των άλλων, ξεπερνώντας τα δικά του όρια, ήταν η πιο όμορφη στιγμή για εκείνον. Ήταν η στιγμή της δικαίωσης και της αίσθησης ότι η αξία του δεν εξαρτάται από την εμφάνιση.

Η πιο όμορφη στιγμή στην ιστορία του Γουίλιαμ είναι όταν η ανεμογεννήτρια που κατασκεύασε αρχίζει να λειτουργεί και να παράγει ενέργεια για το χωριό του. Η στιγμή αυτή σηματοδοτεί τη νίκη του πάνω στις δυσκολίες και την ένδειξη ότι η σκληρή δουλειά και η αφοσίωση μπορούν να δημιουργήσουν θαύματα. Όταν οι γονείς του και οι κάτοικοι του χωριού βλέπουν το έργο του να υλοποιείται, η χαρά και η περηφάνια είναι ανεκτίμητες για εκείνον. Η στιγμή αυτή είναι γεμάτη συναισθηματική φόρτιση και ελπίδα για το μέλλον.

Η δυσκολότερη στιγμή για τον Όγκι ήταν όταν, λόγω της σωματικής του διαφοράς, αντιμετώπισε κακομεταχείριση, περιφρόνηση και τον αποκλεισμό από τους υπόλοιπους μαθητές. Ο αγώνας του να βρει φίλους και να ενσωματωθεί στην κοινωνία ήταν γεμάτος απογοητεύσεις και άγχη. Η ένταση των συναισθημάτων του, ο πόνος από την απόρριψη και η αίσθηση του να είναι διαφορετικός από τους άλλους τον έκανε να αναρωτιέται αν κάποτε θα καταφέρει να ανήκει κάπου. Η στιγμή που η σχολική κοινότητα τον απέρριψε και τον εκδίωξε από το παιχνίδι ήταν μια από τις πιο δύσκολες στιγμές στη ζωή του.

Η δυσκολότερη στιγμή στην ιστορία του Γουίλιαμ ήταν η περίοδος της μεγάλης ξηρασίας και του λιμού, όταν η οικογένειά του και το χωριό του υποφέρουν από ακραία φτώχεια και πείνα. Η απογοήτευση και η αίσθηση ανημποριάς, όταν συνειδητοποίησε ότι έπρεπε να αφήσει το σχολείο λόγω των οικονομικών δυσκολιών, ήταν εξαιρετικά δύσκολη για εκείνον. Ωστόσο, η δυσκολία του να προσπαθήσει μόνος του να βρει λύση για το πρόβλημα του χωριού του, παρά την έλλειψη πόρων, ήταν το μεγαλύτερο ψυχικό βάρος που έπρεπε να σηκώσει. Η στιγμή που συνειδητοποίησε ότι η εκπαιδευτική του πορεία ήταν αβέβαιη λόγω της φτώχειας αποτέλεσε την πιο δύσκολη πρόκληση για τον ίδιο.